DPL II - Opowiadanie o laniu

 

Rozdział II

               Pół godziny później, David dalej siedział na tym samym fotelu i wpatrywał się wkurzonym wzrokiem w Oakwella, który w napięciu czekał na jego odpowiedź.

               –  Będę z panem szczery, panie Oakwell  –  zaczął, starając się nie podnosić głosu  –  Nawet gdyby mi pan zapłacił pięć razy tyle, ile było umówione, to i tak nie wziąłbym tej posady.

               –  Dlaczego?

               –  Przyjeżdżając tu myślałem, że będę ochraniał państwa Longworth, a nie ich… córkę. Nie zajmuję się dziećmi, a już na pewno nie takimi  –  zwolnił, by dobrać odpowiednie słowo  –  niesfornymi jak Sara.

               –  Teraz ja będę z panem szczery, panie Collins  –  nachylił się konspiracyjnie do Davida  –  Sara potrzebuje nie tylko najlepszego ochroniarza, ale też opiekuna.

               –  Mówi pan tak, jakby jej coś groziło  –  zauważył.

Oakwell nagle się zgarbił, jakby poczuł wielki ciężar na plecach.

               – Tak. Kilka dni temu pan Adam dostał list. Napisano w nim, że Sara zginie. To już piąta pogróżka w tym miesiącu.

               –  Policja badała sprawę?

               –  Owszem i nic nie znaleźli.

               –  Czy pan Longworth ma jakiś wrogów?

               –  Nie, nie sądzę.

David przytaknął głową. 

               –  Chciałbym z nim porozmawiać. 

               –  Obawiam się, że to będzie trudne... Pan Adam i Pani Casandra mieli już wczoraj wrócić do kraju, ale z powodu złej pogody ich samolot nie mógł wystartować.

               –  Ale wrócą niedługo?

               –  Za miesiąc... Może za dwa?

               –  Za miesiąc albo dwa? To gdzie oni są?

               –  Na Antarktydzie. Pani Casandra bardzo chciała odwiedzić brata, który stacjonuje w tamtejszej bazie naukowej... Cóż, teraz będzie miała okazję się nacieszyć jego towarzystwem  –  zażartował czerstwo.

Niespodziewanie do salonu weszła Sara i bezpardonowo przerwała im rozmowę:

               –  Norman, daj mi swoją kartę  –  zażądała.

David wbił wzrok w Oakwella. Był ciekaw, jak rozwiąże tą sytuację. Okazało się, że nijak.

               –  Saro, znów przekroczyłaś limit?  –  zapytał załamanym tonem  –  Rodzice nie będą zadowoleni.

               –  Nie gadaj tyle, tylko daj mi kartę  –  warknęła.

David nie wytrzymał i parsknął śmiechem. Nie mógł pojąć, jak ci wszyscy ludzie mogli znosić takie zachowanie. Jemu już dawno puściłyby nerwy.

Oakwell wyglądał, jakby miał się zaraz zapaść pod ziemię. Dał jej kartę, a kiedy tylko Sara poszła, spuścił głowę. Zwątpił już, by po takim przedstawieniu mógł nakłonić Davida do przyjęcia pracy.

             Nastała cisza.

             David zaczął się zastanawiać. Miał okazję zarobić naprawdę duże pieniądze. Po to tu w końcu przybył. Dziecko, czy dorosły, i tak wszyscy sprawiali mu problemy. Zupełnie jakby jego klienci zapominali, po co go zatrudnili. Często zachowywali się tak, jakby sama jego obecność miała im zapewnić nieśmiertelność, a im byli bogatsi, tym naiwniej w to wierzyli. Co do Sary, to pogróżki pod jej kątem wyglądały naprawdę poważnie i teraz, gdy o nich wiedział, nie mógł podejść do sprawy obojętnie. Westchnął:

               –  Musiałoby się zmienić kilka rzeczy…

Oakwell znieruchomiał. Siedział i wpatrywał się w Davida czekając, aż ten powie coś więcej.

               –  Pierwsza z nich to kontrola. Muszę mieć całkowitą kontrolę nad domem, pracownikami i Sarą, zwłaszcza nad Sarą.

               –  Dobrze, panie Collins  –  przytaknął energicznie głową.

Oakwell wstał i z wdzięcznością podał mu rękę.

               –  Jest coś jeszcze…  –  dodał David nim ją uścisnął – Nie będę tolerował jej bezczelnego zachowania. Jeżeli mi podpadnie, to nie usiądzie na dupie przez tydzień  –  zastrzegł.

Oakwell spojrzał na niego i wziął głębszy wdech.

               –  Ma pan wolną rękę. Jeżeli będzie pan musiał…  –   urwał porozumiewawczo  –  To niech się tak stanie.

David pokiwał głową.

               –  Proszę powiedzieć szoferowi, by nigdzie nie wyjeżdżał z Sarą. Dziś zakupów nie będzie.

...