NZ - opowiadanie o laniu

Na zakupach

Kolorowe wystawy i krzykliwe dekoracje przyciągały wzrok każdego, kto przemierzał  korytarz w centrum handlowym „Sunny Day”. Molly nie była wyjątkiem i kiedy przechodziła obok sklepu z biżuterią, natychmiast się zatrzymała. Wśród złotych i srebrnych cudów jubilerstwa, zobaczyła niesamowicie piękne kolczyki, które wykonano z jakiegoś błękitnego kamienia i otoczono mniejszymi w barwie granatu.

               –  Kupisz mi? – odezwała się błagalnym głosikiem.

Jej narzeczony, Jack, który stał tuż obok i dźwigał w obu rękach reklamówki z zakupami, spojrzał na nią ze zniecierpliwioną miną.

               –  Molly, daj spokój. W domu masz setki kolczyków… – odpowiedział.

               –  Ale takich jeszcze nie mam! – broniła się.

Jack zerknął na nie.

               –  Masz co najmniej 5 podobnych par – ocenił.

Molly spojrzała na niego, jakby właśnie z jego ust wyszedł bardzo słaby żart. Jak mógł powiedzieć, że ma 5 podobnych par, skoro jedyne co łączyło kolczyki z wystawy, z tymi co miała w domu, to kolor zaliczany do niebieskiego? 

               –  Nie, nie mam – odparła naburmuszona.

               –  Chodź – nakazał zmęczonym tonem.

Ruszył z miejsca i przeszedł dwa kroki, nim zorientował się, że Molly stała z założonymi rękami na krzyż w tym samym miejscu, w którym ją zostawił. Wrócił się.

               –  Molly, nie zachowuj się jak dziecko – upomniał ją. 

               –  Zobacz – wskazała wzrokiem na kolczyki – Przecież one są cudowne. Przypominają takie małe kwiatuszki – próbowała go przekonać.

               –  Tak, śliczne… – mruknął – Chodź do domu...

Znów ruszył w stronę wyjścia, gdy nagle Molly zrobiła krok w tył.

               –  Ty mi nic nie kupujesz! – podniosła głos z rozżaleniem.

Jack stracił cierpliwość. Przełożył zakupy do jednej ręki, a kiedy to zrobił, chwycił Molly za nadgarstek i pociągnął za sobą.

Zaprowadził ją do łazienki, która znajdowała się niedaleko i kiedy weszli do okafelkowanego na biało pomieszczenia, w którym zupełnie nikogo nie było, rzucił zakupy na kamienną półkę, gdzie wbudowane były prostokątne umywalki.

               –  Ja ci niczego nie kupuję?! – zawołał Jack z oburzeniem, wciąż trzymając Molly za nadgarstek.

W sekundę przyciągnął ją do siebie i łapiąc w pół, uwięził jej talię pod swoją ręką. 

               –  Proszę bardzo – powiedział ze złością, wsuwając rękę do pierwszej reklamówki.

Z zakupów wyciągnął podłużną, drewnianą szczotkę do włosów, na której jeszcze wisiała metka.

               – Twoja szczotka do włosów.

               – Nie, nie, nie… – zaprotestowała z błaganiem Molly, wijąc mu się pod ramieniem.

Jack uderzył ją szczotką w prawy pośladek, a kiedy szarpnęła się z piskiem, ścisnął ją mocniej i wymierzył dziesięć, dość szybkich uderzeń, po pięć na każdy pośladek.

               – Aua, aua…! – pokrzykiwała przy każdym razie.

Jack odłożył szczotkę i ponownie wsadził rękę do reklamówki.

               – Nowy kabel do laptopa – wyliczał dalej z gniewem, a kiedy Molly to usłyszała, spróbowała się wybronić od lania innym sposobem:

               – Zaraz ktoś tu wejdzie! – zawołała.

               – Tak? – zapytał i szarpnięciem zadarł jej letnią sukienkę, odsłaniając gołą pupę w różowych stringach, która była skierowana wprost do drzwi – Więc niech zobaczy, jaka jesteś niegrzeczna – skwitował.

               – Nie!!!

W tej samej chwili, na jej pośladki spadł zwinięty w ósemkę kabel, który był gruby, ciężki i zostawiał niemiłosiernie piekące ślady. Nim też oberwała dziesięć razy i to na oba pośladki naraz. 

               – Klapki na basen – wymienił teraz głośniej, wyciągając z reklamówki beżowe, gumowe klapki o grubej podeszwie.

               – Nie! Tylko nie tym! Proszę! – szarpnęła się.

Jack uniósł wysoko rękę i wolno, bardzo dokładnie i mocno, zaczął uderzać Molly po pośladkach. Machała głową, wierzgała nogami, ale i tak dostała dziesięć razy klapkiem, raz w jeden, raz w drugi pośladek. 

               – No i oczywiście… – powiedział Jack, nie dając Molly nawet chwili wytchnienia – …Twoje lusterko, bez którego nie mogłaś żyć. 

Było duże, okrągłe, osadzone w chromowanej ramie i miało podłużną, zdobioną rączkę. 

               – Nie…! Błagam cię!!! – pisnęła przerażona.

Kiedy Jack się nim zamachnął i trafił Molly w oba pośladki, lodowaty metal i to, jaki ból zadawał spowodowało, że Molly ugięła kolana. 

               – Już… Proszę, Jack…! – odezwała się zdławionym głosem.

Rozzłoszczony Jack, wymierzył jej kolejne uderzenie lusterkiem, okrutnie mocne tym razem.

               – Auua! – krzyknęła rozdzierająco.

               – Ja powiem, kiedy będzie już! – podniósł głos – Zachowujesz się, jak rozpuszczony bachor, więc spiorę cię… – warknął, dając jej teraz solidnego klapsa ręką – …jak rozpuszczonego bachora!

Molly, bez sił i całkowicie uległa, zawisła na ręce Jacka, cicho szlochając. Zaczął jej wymierzać klapsy ręką raz za razem i nie oszczędził ani kawałeczka jej pośladków, dopóki nie zbił ich tak porządnie, jak uważał to za stosowne. 

Gdy skończył, podniósł Molly i postawił przed sobą. Była zapłakana, ale milczała, mając usta mocno zaciśnięte w grymasie bólu.

Jack oparł się plecami o półkę. Widać było, że wciąż targał nim gniew, ale już jakby taki wyblakły, wygaszony. 

Z westchnięciem wskazał na ich zakupy:

               – W tej reklamówce są jeszcze twoje kosmetyki, słodycze i sam nie wiem, co tam jeszcze napchałaś. Jak możesz mówić, że ci nic nie kupuje? – zapytał, uważnie ją obserwując.

Molly tylko pociągnęła nosem, na co Jack otarł z jej policzka łzę.

               – Co? Te rzeczy są zbyt codzienne? – zapytał z domysłem w głosie. 

Molly rozpłakała się już na całego i wtuliła się w Jacka tak szybko, jak mała, szukająca schronienia dziewczynka. 

               – Przepraszam… Nie chciałam… – zaszlochała cicho.

               – Już dobrze, Molly... Nie płacz – powiedział, obejmując ją. 

Po kilku chwilach, gdy w oczach Molly nie było już śladów łez, a Jack pozbierał zakupy, opuścili łazienkę. 

               – A teraz poproś ładnie – odezwał się nagle Jack.

Molly, trzymając go za rękę i idąc wraz z nim przez korytarz, nawet nie zorientowała się, że prowadził ją w stronę sklepu z biżuterią.

Spojrzała na niego zaskoczona.

               – Chcesz mi kupić kolczyki? – zapytała.

               – To zależy. Musisz ładnie poprosić – odparł.

Molly wprost nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała, ale kiedy Jack się do niej uśmiechnął, natychmiast rzuciła mu się na szyję.

               – Kocham cię – szepnęła z błyszczącymi ze szczęścia oczami.

               – A ja kocham ciebie, kotku.