DPL VIII - Opowiadanie o laniu

Rozdział VIII

               Sara siedziała na łóżku i z niepokojem patrzyła na drzwi.  Ze wszystkich sił starała się sobie wmówić, że nie powinna zostać ukarana za coś, co zrobiła nieumyślnie, ale kiedy tak siedziała i wsłuchiwała się w łomot własnego serca, uświadomiła sobie, że jedyne czego teraz chciała, to cofnąć czas. Tak. Miała wyrzuty sumienia. Miała je i były one tak samo nieznośne, jak sekundy, które upływały jej na czekaniu na Davida. 

               David w końcu przyszedł do niej. Usiadł na fotelu i ciężko westchnął:

               –  Masz szesnaście lat Saro, tak?

               –  Tak…

               –  I nie chcesz być dłużej traktowana jak dziecko, tak?

Pokiwała niepewnie głową nie wiedząc, czemu ma służyć to pytanie.

               –  Więc musisz się nauczyć przyjmowania konsekwencji, jak osoba dorosła.

Sara spojrzała na niego uważniej.

               –  Póki co, zachowujesz się, jak dziecko, które nie rozumie, że i tak nie uniknie kary. 

               –  Bo to boli…  –  wtrąciła się cicho.

               –  Musi boleć. To kara. 

               –  Nie chciałam zrzucić jedzenia  –  powiedziała z żalem  –  Zrobiłam to niechcący.

               –  Ale w podstawkę nie uderzyłaś już niechcący, prawda? Wybuchłaś i zrobiłaś coś, co skończyło się w sposób, którego nie przewidziałaś.

               –  Tak.

               –  Chciałaś też ukryć, że celowo w nią uderzyłaś  –  przypomniał.

               –  Tak…

               –  No właśnie. Więc powinnaś przyjąć karę, skoro wiesz, że na nią zasłużyłaś.

Sara odwróciła głowę. Na jej twarzy toczyła się walka, którą David dostrzegł i dał jej czas, żeby sama zdecydowała o jej wyniku.

I coś się zmieniło. Sara spojrzała na niego dojrzale, ze spokojem w oczach.

               –  Mocno mnie pan zbije?  –  zapytała.

               –  To zależy od ciebie. Jeśli grzecznie zniesiesz karę, to dostaniesz tylko dziesięć klapsów i jeden raz packą za ukrywanie prawdy.

               –  Nie… Tylko nie packa…

               –  To i tak bardzo łagodna kara. Powinnaś dostać mocniej, ale masz jeszcze ślady po poprzedniej.

Sara zatoczyła nogą po podłodze. Wstała i spojrzała na Davida, jakby czekając na zaproszenie z jego strony.

               – Chodź tu  –  powiedział łagodnie, wskazując swoje kolana.

Podeszła do niego, raz jeszcze upewniając się wzrokiem, że właściwie postępuje, a gdy David wziął ją za rękę, uległa. Położyła się na jego kolanach. 

               David zsunął jej spodnie i bieliznę, odsłaniając tylko tyle ciała, ile potrzebował do wymierzenia kary. Dał jej pierwszego klapsa i odczekał chwilę. Nie poruszyła się. Dał jej szóstego, siódmego i poza drgnięciem, wciąż leżała w tej samej pozycji. Wymierzył jeszcze trzy, po każdym robiąc chwilę przerwy, a Sara nieprzerwanie zachowywała spokój.

               –  Bardzo ładnie, Saro  –  pochwalił ją  –  Teraz wstań i przynieś packę  –  poprosił.

               –  Muszę…? Nie może pan zamiast tego dać mi jeszcze kilku klapsów?

               –  A o czym rozmawialiśmy przed chwilą?  –  zagadnął spokojnie  –  Taka jest kara i taką musisz przyjąć.

Sara spełniła jego polecenie. Dała mu packę, czekając na dalsze polecenia.

               –  Oprzyj się o biurko.

Zrobiła to bez ociągania się. Oparła się rękoma, a głowę przechyliła w bok, jakby chciała zobaczyć, kiedy trafi ją packa. I doczekała się. Kiedy packa doszła, z ust Sary wydobyło się urwane stęknięcie.

               –  I co? Czy nie jest lepiej znieść karę, niż się przed nią bronić?  –  zapytał David.

               –  Jest  –  przyznała.

Pogłaskał ją po głowie.

               –  Możesz odnieść packę.

...