CR V - opowiadanie o laniu

 Casino Royal

Rozdział V

 

 

Następnego popołudnia, gdy Alice przyszła do pracy, już od progu czuła, że w tym miejscu pojawiło się coś nowego. Nie były to meble, ani kafelki, - chociaż to po nich się rozglądała - tylko coś nieuchwytnego, czego nawet ona nie mogła zobaczyć. Co to było? 

Obietnica. Obietnica spotkania człowieka, przez którego jej świat wywrócił się do góry nogami. 

Całą noc o nim myślała i całą noc się zastanawiała, jak potraktować to zdarzenie, którego doświadczyła. 

Coś się w niej obudziło tamtego wieczoru, coś ukrytego i nieznanego, co trudno jej było nazwać, ale czuła to bez przerwy. 

Nawet teraz, kiedy podawała starszemu małżeństwu herbatę, czuła to i czuła, że to coś wzmaga się w niej, ilekroć pomyśli o zakazanym budynku.

Gdy zegar wskazał siódmą po południu, Alice stała za barem i rozrywała folię z opakowania białych serwetek. Ruch na sali był niewielki, toteż  nie spieszyła się. Nicole, która stała tuż obok, w milczeniu uzupełniała stalowe, masywne serwetniki w kształcie fali i tylko czasami cicho do siebie wzdychała, jakby rozmyślała nad jakimś trudnym tematem. 

Nagle z jej ust wydobył się inny dźwięk niż do tej pory i był to odgłos gwałtownie wciąganego powietrza. Alice spojrzała na nią, a ta - niemalże z prędkością błyskawicy - rzuciła się po tacę. 

Szybko się wyjaśniło, skąd wziął się ten pośpiech. 

Na sali pojawił się Tony. Alice też go zauważyła, ale nie zamierzała do niego podchodzić. Mogłaby to zrobić i wyprzedzić Nicole, bo ta właśnie została zatrzymana przez pobliskich klientów, ale zamiast tego wolała go poobserwować. 

Trzymał w ręce jakieś dokumenty złożone na pół, a po tym jak rzucił je na stół domyśliła się, że wcale nie miał ochoty się nimi zajmować. Po chwili usiadł, zakładając jedną rękę na oparciu czarnej, VIP-owskiej sofy, co Alice natychmiast skojarzyło się z wczorajszą nocą. Poczuła prąd przepływający po podbrzuszu. Tony przejrzał kilka stron leżącego przed nim dokumentu, a potem odłożył go, by spojrzeć gdzieś w bok. 

Miał bardzo poważny wyraz twarzy, nawet zagniewany, jak pomyślała Alice. 

Wyciągnął papierosy z kieszeni spodni, a kiedy odpalił jednego z nich, zdjął marynarkę i przełożył ją przez oparcie.

  

Wszystko to robił tak męsko, pewnie siebie, z pewną dozą nonszalancji i obojętności. Podobało jej się to.

Na sali było dość ciepło i kiedy zdjęcie marynarki okazało się niewystarczające, Tony odpiął guziki w mankietach i zaczął podwijać rękawy białej koszuli, aż do łokci. 

Alice zamarła. To były te same wielkie, silne dłonie, które wczoraj opatrzyły jej ranę, dotykały jej twarzy, a także… znalazły się na jej pośladkach.

Poczuła przenikliwe ciepło między udami.

               – Co się ze mną dzieje…? – zapytała się niespokojnie w myślach.

Przetarła czoło, na chwilę przerywając obserwację, ale gdy ponownie spojrzała na Tony’ego, na jego potężne ramiona, którymi ją wczoraj zgarnął na swoje kolana, przeszyła ją nowa fala palącego żaru.

Jej ciało jeszcze nigdy nie reagowało tak gwałtownie na żadnego mężczyznę. Przerażało ją to, bo wcale nie chciała czuć pożądania do gangstera, który pewnie nie jedno życie miał na swoim sumieniu. Był dla niej niebezpieczeństwem, groźbą, która nawet niewypowiedziana, napawała strachem, więc czemu czuła się przy nim tak bezpiecznie?

Wyglądało na to, że czekał na kogoś i ten ktoś z całą pewnością nie mógł liczyć na ciepłe powitanie. 

Wreszcie Nicole udało się do niego podejść, lecz mimo jej najsłodszego uśmiechu, Tony tylko oddelegował ją ręką, jakby była pyłem, który mógł mu ubrudzić koszulę.

Twarz  Nicole jeszcze nigdy nie była taka czerwona, a przynajmniej Alice nigdy jej takiej nie widziała. Usta miała zaciśnięte w poprzek, a gdy wróciła za bar, kontynuując swoją serwetkową pracę, w jej lśniących szarych oczach można było dostrzec zawód i frustrację. 

Alice zastanowiła się, czy gdyby to ona podeszła do Tony’ego, zostałaby tak samo potraktowana, jak Nicole? Miała nadzieję, że nie, ale gdyby tak się nie stało, to czy umiałaby zareagować inaczej niż Nicole?

               – Dobry wieczór – odezwał się jakiś męski głos przy ladzie. 

               – Dobry wieczór – odpowiedziały jednocześnie, lecz tylko Alice podniosła wzrok.

Patrzył na nią mężczyzna w wieku około pięćdziesięciu lat, ubrany w ciemno-szary garnitur. Miał oliwkowy kolor skóry, dość długie, ciemne i przerzedzone włosy, które zaczesane do tyłu, były mocno usztywnione brylantyną. Sprawiał wrażenie ponurego człowieka, nawet takiego, któremu uśmiech był zupełnie obcy.

               – Dużą szklankę Old’a – powiedział.

Nicole szybko wzięła do ręki kilka pustych serwetników i paczkę napoczętych serwetek.

               – Zajmiesz się panem? – zapytała, zaraz oddalając się na drugi koniec baru.

Alice spojrzała w jej stronę. Z łatwością się zorientowała, że Nicole układając serwetki, tylko udawała zajętą, by być dostępną na wypadek gdyby Tony chciał coś zamówić. Wciąż zerkała na niego, doszukując się choćby najmniejszej oznaki wezwania, ale Tony, jak na złość, niczego nie chciał. Dalej palił papierosa, czekając na swojego gościa.

               – Oczywiście – odpowiedziała Alice, ignorując zachowanie Nicole – Zaraz barman przygotuje dla pana zamówienie.

               – Czekam przy stoliku – odpowiedział.

Alice od razu przekazała zamówienie do barmana, a ten migiem przyszykował dla niej drinka. Składał się tylko z whisky, odrobiny wody, ango­stury i kostki cukru, ale i tak to barman musiał go przygotować. Kelnerkom wolno było tylko nalewać czystego alkoholu, jak wódka, albo koniak, ale i tak mało która to robiła, kiedy w zasięgu ręki stał barman.

Biorąc drinka na tacę, Alice wyszła przed bar i rozejrzała się po sali. Nie dojrzała mężczyzny przy żadnym ze stołów. Sięgnęła wzrokiem dalej, na automaty i stoły do gry, ale jej oczy wciąż nie mogły go odszukać.

               – Widzisz gdzieś tego faceta? – zapytała Alice Nicole.

Nicole spojrzała leniwie przed siebie i po dwóch sekundach kiwnęła głową:

               – Tam. Idzie przy filarach.

Obie zaczęły go śledzić wzrokiem. Mężczyzna minął filary, potem rząd kolorowych automatów do gier i nagle odbił w bok. Przeszedł jeszcze tylko kilka kroków, aby ostatecznie… usiąść przy stoliku Tony’ego. To na niego tak czekał.

Alice nawet nie chciała się teraz oglądać za siebie, bo domyślała się, jaki wyraz twarzy mogła mieć Nicole. 

Okropny. To ona chciała się znaleźć przy stoliku Tony’ego. 

Dlatego Alice po cichu, udając że o nic nie pytała, ruszyła w głąb sali.

Idąc czuła, że nogi ma, jak zrobione z waty. Każdy krok przybliżał ją do Tony’ego i dlatego każdy taki krok przyspieszał bicie jej serca... 

Gdy dotarła do stolika, w powietrzu unosiła się cisza. Tony czytał teraz inny dokument, prawdopodobnie przyniesiony przez tego mężczyznę, który właśnie odpalił papierosa i utkwił swe spojrzenie na stole.

               – Bardzo proszę, Old Fashioned dla pana – powiedziała, stawiając szklankę przed mężczyzną.

Ten, bez podziękowania przybliżył ją do ust. 

               – A dla pana, panie Costello? – zapytała cicho, starając się ukryć, jak silne emocje nią targały. 

               – To, co zawsze – odparł Tony, nie przestając czytać dokumentu.

Alice przytaknęła smętnie głową. Była rozczarowana jego obojętnością. Liczyła na chociaż jedno, przelotne spojrzenie, a tu… Nic.

Docierając do baru, wzięła szklankę i nalała do niej Armaniaku uważając, by nie pomylić butelki „X” z „Y”. 

Nicole nigdzie już nie było widać, ale nawet gdyby stała obok, to Alice i tak by jej nie zauważyła. Nie mogła, bo była zbyt pochłonięta własnymi myślami i w tej chwili zastanawiała się, dlaczego Tony był dla niej taki chłodny. To prawda, że potraktował ją lepiej niż Nicole, ale jego super ważne dokumenty nie stanęłyby w płomieniach, gdyby poświęcił jej jedną sekundę… 

Rozgniewało ją to.

Gdy ponownie podeszła do stolika Tony’ego, już nie czuła takiego łomotania w piersi. Sięgnęła do tacy po Armaniak i bez słowa postawiła go przed Tony’m. 

Jednak on tylko zerknął na szklankę i westchnął.

               – Alice, w szklance nie ma lodu – powiedział, znów traktując ją, jak powietrze.

Tego już Alice nie wytrzymała. Zabrała szklankę. 

               – W takim razie pójdę ją wymienić, żeby się pan nie otruł  –  odpowiedziała bardzo grzecznym tonem, ale co z tego, skoro to złośliwość podyktowała jej słowa.

Tony wbił w nią wzrok dokładnie w tym samym momencie, w którym jego gość już zaczął wstawać od stolika z miną, jakby się szykował do powiedzenia: „Co ty kobieto do cholery…”, ale Tony stanowczo przytrzymał go za ramię, nie pozwalając mu wstać. 

Nawet na chwilę nie spuścił z Alice wzroku. Ona z niego też.

               – Będę bardzo wdzięczny, kotku – odpowiedział w końcu Tony, lekko mrużąc oczy, jakby starał się odgadnąć, w jaką grę ona gra.

Dopiero po chwili doszło do Alice, że mogła nieco przesadzić z tą wypowiedzią, ale jakie to miało znaczenie, skoro już zaczęła czuć takie przyjemne fale w brzuszku?

Tak, ta świadomość, że była niegrzeczna, podnieciła ją niesamowicie.

Pięć minut później, gdy lód już został uzupełniony, a szklanka znalazła się na tacy, Alice była gotowa, aby ponownie stanąć przed Tony’m - Wyszła na salę.

Jej serce już zaczęło bić szybciej, już czuła dreszczyk emocji na ciele, ale gdy wróciła, stolik Tony’ego stał pusty.

Rozejrzała się wkoło.

               – Nie wiesz, gdzie się podział pan Costello? – zaczepiła, właśnie przechodzącą obok Dorothy.

               – Widziałam, jak rozmawiał przez telefon, a potem wyszedł – odparła.

               – No tak… – pomyślała markotnie – Akurat teraz musiał dostać telefon i wyjść… 

               – Hej, słyszałaś, że Adam się zwolnił? – zagadnęła Dorothy – Dwa lata z nim pracowałam, a ten gnojek odszedł w ciągu jednego dnia i nic nikomu nie powiedział. Kto tak robi?

Mięśnie Alice zesztywniały.

               – Ktoś, kto podpadł Tony’emu… – odpowiedziała jej w myślach.

Cóż, przypomnienie o Adamie, zadziałało na nią jak kubeł zimnej wody. Za bardzo igrała z Tony’m. Zbyt odważnie, by mogło jej to wyjść na dobre. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy niedługo Dorothy nie powie tak o niej…

               – Haaalooo – odezwała się znów – Ziemia do Alice – zachichotała – Co masz taką minę? Spójrz, dochodzi ósma. Zaraz pójdziemy do domu. 

Nie pocieszyło to Alice. Ze zwieszonym czołem, zostawiła szklankę z Armaniakiem na stole i wraz z Dorothy odeszła, by przygotować się do przekazania sali następnej zmianie.

…

Po skończonej pracy, Alice nie poszła do domu, lecz do kina, w którym puszczano filmy tak zwanej „drugiej premiery”, czyli te filmy, które już się przejadły dużym kinom, a przez małe były gorąco wyczekiwane. W poprzednim mieście, gdzie mieszkała, zawsze chodziła do takich kin ze znajomymi, jednak tu, gdzie dopiero co się przeprowadziła, jeszcze nikogo nie znała.

O dziwo, kolejka do kasy była niewielka, jak na tę godzinę, zwłaszcza, że można było kupić bilet na maraton trzech filmów i to po bardzo okazyjnej cenie. 

Właśnie dlatego Alice tu dziś przyszła. Czekała na ten maraton już od tygodnia, ale kiedy wreszcie dostała do ręki bilet i spojrzała na niego, wcale się nie cieszyła. 

To dlatego, że wciąż myślała o Tony’m - o jego ciemnych oczach i o chwilach, kiedy były w nią wpatrzone. Przygnębiło ją to:

               – Po co o nim myślę? Dla niego jestem tylko kelnerką, którą klepnął w tyłek… – stwierdziła smutno w myślach.

Przestąpiła próg kina i wraz z innymi ludźmi, zniknęła w ciemnościach sali.

…

Kiedy maraton filmowy dobiegł końca, było już tak późno, że nawet nocni taksówkarze poznikali z ulic. 

Alice, która już wracała do domu, przemierzała wolnym krokiem drogę i wypatrywała kałuż, które powstały przez nieoczekiwanie nawiedzający miasto deszcz.

W tafli tych małych sadzawek, odbijały się słabe światła z pobliskich latarń, które były tak samo ponure, jak dzielnica, w której stały. 

Niestety, to właśnie tu mieszkała Alice. Odrapane budynki, stare śmieci leżące na chodniku – to był obraz, jaki codziennie widziała krocząc do domu. 

Nagle, nie wiadomo skąd, na jej drodze pojawiło się dwóch mężczyzn.

               – Ty jesteś Alice? – zapytał niskim głosem jeden z nich.

Alice zatrzymała się. Otaksowała wzrokiem twarze mężczyzn odzianych w czerń i gdy zdała sobie sprawę, że stali przed nią ludzie Tony’ego, jej serce zamarło ze strachu. 

Rozmawiający z nią wysoki mężczyzna, po którym nie było widać nawet krzty dobroci, nagle się zbliżył.

               – Mam wiadomość od pana Costello – powiedział, a wtedy człowiek, którego sobą przysłonił, wykonał ruch w jej stronę.

Alice z przerażeniem zrobiła krok w tył, ale za wolno. Jej oczom ukazał się ogromny, wymierzony prosto w nią… 

               – Nie… To niemożliwe… – szepnęła w myślach.

… spowity przez wszechogarniający mrok… Bukiet czerwonych róż.

Nic z tego nie rozumiała.

Niższy z mężczyzn wręczył go jej, a kiedy Alice przyjęła otulone złotą wstążką kwiaty i zapatrzyła się w nie, posłańcy w czerni rozpłynęli się w powietrzu.

               – Odeszli – pomyślała, jeszcze rozglądając się za nimi – Ale jak oni mnie tu znaleźli…?

Wciąż odczuwała niepokój związany z ich wizytą, lecz kiedy poczuła zapach dziesiątek kwiatów, które wyglądały jak majestatyczny twór prosto ze świata baśni, uśmiechnęła się do siebie. 

               – Jakie piękne…

 

Po chwili zwróciła uwagę, że pośród czerwonych płatków róż, była ukryta karteczka. Odczytała ją:

Dziękuję. Nie otrułem się.

P.S.

Za następną pyskówkę przyślę Ci rózgę.

Alice nabrała głęboko powietrza do płuc, a potem parsknęła śmiechem. W życiu by się nie spodziewała, że sytuacja tak się potoczy. 

               – Więc jednak nie jestem mu obojętna – ucieszyła się w duchu i choć jeszcze chwilę temu była blada jak ściana, to teraz, pod wpływem tej myśli, zarumieniła się.

Sądziła, że podpadła Tony’emu już tak bardzo, że będzie musiała go omijać szerokim łukiem - Myliła się.

Spojrzała na kwiaty raz jeszcze i czując zarówno lęk, jak i fascynację, dotknęła kilku płatków. Zadała im pytanie odnośnie Tony'ego:

               – Czy jeśli zbliżę się do tego ognia,  to ogrzeję się przy nim, czy sparzę?

Kwiaty nie odpowiedziały.

...