CR XI - opowiadanie o laniu

 

 Casino Royal

Rozdział XI

 

Na ulicy było cicho. Światła latarń oświetlały okolicę i tylko parę owadów przejawiało tu jakąkolwiek formę aktywności nocnej. Wszystko inne gdzieś poznikało, auta, ludzie a nawet psy, które zazwyczaj już o tej godzinie szukały w śmietnikach czegoś do jedzenia.

Ta cisza stała się absolutna, kiedy Tony wyłączył silnik. Zaparkował tuż obok bramy prowadzącej do mieszkania Alice, a jego samochód dołączył do rzędu nieruchomych maszyn. Nie tylko one pozostawały w bezruchu. Alice także, patrząc zgaszonym wzrokiem na drzwi, za którymi kończył się jej wieczór z Tonym. Nie chciała tego. Pragnęła zostać z nim tu tak długo, aż wzejdzie słońce, albo chociaż aż księżyc się trochę przesunie i nie myślała w ogóle o bólu, który pojawiał się przy każdym ruchu bioder. Niestety, Tony wysiadł nim zdołała mu cokolwiek powiedzieć. 

Odprowadził ją pod drzwi mieszkania, a kiedy Alice nie chcący upuściła klucze, podniósł je i otworzył drzwi. Alice chwyciła go za dłoń.

               – Zostań – powiedziała cicho.

Tony obdarował ją pozbawionym jakichkolwiek emocji spojrzeniem i uchylił drzwi, by przepuścić ją jako pierwszą. Czuła, że czas wcale nie zmienił jego nastroju po sprzeczce. Tony nadal był milczący, nieobecny, a brak dotyku z jego strony był dla niej tak samo bolesny, jak myśl, że lada moment się rozstaną.

Usłyszała dźwięk zamykanych drzwi. Tony zostawił ją… Samą w ciemnym mieszkaniu… Samą z własnymi myślami… Schyliła głowę, czując przeokropny ścisk w sercu, gdy cichy szmer za plecami podpowiedział jej, że nie była tu sama. Tony wyminął ją, zapalił światło, a kiedy odłożył klucze na pobliski stolik, podszedł do niej. Myślał nad czymś intensywnie i to coś musiało być nieprzyjemne, bo w pewnym momencie dotknął Alice w taki sposób, jakby chciał ją przygotować na najgorsze. Jej serce zamarło.

               – Rano będę musiał wyjechać – usłyszała.

Poczuła się, jakby dostała obuchem w głowę. To nie ona była powodem milczenia Tony’ego  - uzmysłowiła to sobie od razu.

               – Dokąd? – zapytała.

               – W interesach, kotku – odparł wymijająco, a Alice zrozumiała, że w tym temacie nic więcej od niego nie usłyszy. 

Szybko zadała następne pytanie:

               – Czemu nie powiedziałeś nic wcześniej?

               – Bo – westchnął ciężko – nie chciałem widzieć właśnie takiej miny, jak teraz.

O co mogło mu chodzić? Czego nie chciał widzieć? Smutku, niepewności? Niemej prośby, by nigdzie nie jechał? To wszystko i tak szkliło się jej w oczach, a nawet gdyby w nie teraz nie patrzył, to usłyszałby to samo w jej głosie.

               – Naprawdę musisz…? – spytała. 

               – Tak. Muszę.

Alice spuściła głowę.

               – Długo cię nie będzie? 

               – Tydzień. Może trochę dłużej.

Te słowa rozbrzmiały jej w uszach, jak piekielne dzwony. Gdyby wiedziała o tym wcześniej, nie poszłaby z nim na kolację, tylko spędziła każdą wolną minutę w jego ramionach. Już chciała się w nich znaleźć, gdyby nie to, że nawiedziło ją strasznie niepokojące pytanie:

               – Czy na pewno wrócisz…? – odezwała się zduszonym głosem.

Tony zerknął na nią i się uśmiechnął.

               – Tak, wrócę, więc lepiej bądź grzeczna pod moją nieobecność – zagroził częściowo żartem, częściowo na poważnie.

Alice uśmiechnęła się do niego, trochę smutno, bo wciąż trudno jej było się pogodzić z myślą, że Tony wyjedzie i to na tak długo. Musiał to dostrzec, bo przygarnął ją do siebie, kiedy nagle zadzwonił jego telefon. Alice odsunęła się, by dać mu możliwość swobodnego odebrania, choć tak naprawdę miała ochotę zrobić to za niego i powiedzieć „Nie, pomyłka. Nikogo takiego tu nie ma” – Ale był – Jeszcze…Udała się więc do sypialni, gdzie bardzo powoli usiadła na łóżku i zdjęła buty. Czuła się strasznie zmęczona, zupełnie jakby wszystkie przeżycia wypaliły z niej energię i pozostawiły po sobie jedynie pustkę tak ciążącą, jak kamień ciśnięty w otchłań. Na moment zamknęła oczy. Może nawet na trochę dłużej, bo kiedy ponownie je otworzyła, Tony właśnie siadał obok niej. Objęły ją jego silne ramiona, usta pocałowały i już po chwili oboje leżeli na łóżku. Trwali w takiej ciszy, komunikując się ze sobą jedynie dotykiem i biciem serc. Nie potrzebowali niczego więcej, by pożegnać się tej nocy, która za oknami, daleko w niebie, otulała księżyc atramentową czernią.

Alice prawie już zasnęła, kiedy nagle się podniosła, budząc Tony’ego z płytkiego snu.

               – Kiedy się dowiedziałeś? – zapytała.

               – O czym? O wyjeździe? – mruknął zaspany.

Alice kiwnęła głową.

               – Tuż po wyjściu z twojego domu. 

               – Czyli jeszcze przed kolacją… – pomyślała – W drodze do auta. To wtedy tak długo patrzył na telefon… Musiał dostać wiadomość.

 

               – Nie myśl już o tym – poprosił – Połóż się i zamknij oczy. Obudzę cię rano.

Alice posłuchała go. Przytuliła się do jego klatki piersiowej i zasnęła, jeszcze nim Tony skończył ją głaskać po włosach.

...