CR XV - opowiadanie o laniu

 

 Casino Royal

Rozdział XV

Dzisiejszy poranek zaczął się ciepło i był tak samo promienny, jak Alice. Czuła się wspaniale, tak zdrowo i silnie, zupełnie jakby jej choroba była tylko zmęczeniem, które musiała odespać.

Postanowiła ubrać się i posprzątać swoje mieszkanie, bo przez ostatnie dni trochę je zapuściła. W tym celu założyła cieniutkie, czarne legginsy oraz biały t-shirt, z wytartym napisem „ Keep up”, który kupiła wieki temu, jak jeszcze nosiła „szóstkę”*. 

Potem, niemalże z przyjemnością, wrzuciła do zlewu brudne naczynia, pościerała kurze i umyła podłogę, tym razem nie omijając miejsc, na których coś stało – zazwyczaj tak właśnie robiła: z lenistwa, z wygody, z niechęci do długiego sprzątania.

Wszystko to zajęło jej mniej czasu niż się spodziewała, a kiedy skończyła, przyszedł Adelardo, lecz z nim również szybko się uporała. Był zdziwiony jej nagłym powrotem do zdrowia, ale pozytywnie mówiąc, że nie widać po niej nawet śladu choroby. To ucieszyło Alice. Blada cera i czerwony nos nie dodawały jej uroku.

Mając jeszcze wiele sił, rozejrzała się po mieszkaniu. Postanowiła zrobić pranie, co było naprawdę proste, gdyż rzeczy miała niewiele, a pralnia znajdowała się w jej budynku – w piwnicy, którą zachwycał się każdy nowy lokator, dopóki nie użył stojącego tam sprzętu… 

Jak zaplanowała, tak zrobiła, a wracając do mieszkania zdecydowała, że nie zakończy tego dnia jedynie docierając do pralni – Wyjdzie na zakupy. 

               – Na dworze jest tak pięknie, a ja od tylu dni nigdzie nie wychodziłam – pomyślała  – Co prawda lodówkę mam pełną, ale brakuje mi szamponu do włosów i odżywki…  – wyliczyła – Miałam też kupić nową pościel… O! Może trafię na jakąś wyprzedaż? Kupiłabym wtedy dwie – zachichotała.

Wskoczyła pod prysznic, nakremowała się, a kiedy założyła krótkie jeansy i zieloną bluzeczkę, która wyglądała z przodu jak gorsecik, poszła do pokoju sprawdzić, czy przypadkiem nie czekał na nią jakiś sms od Tony’ego. Niestety, mimo iż pora w której zawsze dostawała od niego wiadomości już minęła, nic do niej nie przyszło. Nie zasmuciło to jednak Alice. Spodziewała się, że Tony napisze trochę później: może jak będzie w sklepie, a może jak już z niego wróci. Uśmiechnięta, wyszła z domu.

Dzień faktycznie był bardzo ładny. Na drzewach kołysały się liście, trącane przez ciepły, południowy wietrzyk. Słońce wznosiło się wysoko i jeszcze długo, długo będzie opromieniać miasto. Na ulicy panował spokój i nawet niedawne zamknięcie jednego z pasów ruchu nie powodowało tu korków. Była to idealna pora na zrobienie zakupów, ponieważ większość ludzi siedziała w pracy. Alice mogła na razie o swojej nie myśleć i tak zrobiła, mając teraz w głowie listę zakupów i mapkę dojazdu do jednego z największych supermarketów.  

Kiedy dotarła na miejsce, od razu chwyciła za wózek stojący przy wejściu i wkroczyła do tego świata podaży i popytu. 

Po dwóch godzinach lawirowania wózkiem między regałami i stojakami ponapychanymi towarami, Alice miała już wszystko, czego potrzebowała. Kupiła pościel, ciemnofioletową w białe kwiaty, trochę kosmetyków, trochę jedzenia – choć bardziej były to smakołyki – i trochę chemii do domu. Mogła już zatem iść do kasy, co zrobiła, gdy tylko odnalazła właściwą dla siebie kolejkę. W każdej stało mnóstwo ludzi, ale u niej tak się zbiegło, że stali głównie ci, którzy kupowali same duże rzeczy, jak na przykład głośniki do kina domowego, lub wyciskarkę do warzyw. Na pewno zostaną szybciej skasowani, niż kobieta z piętnastoma jogurtami, którą Alice przyuważyła w kolejce obok. 

Minuty mijały, a jej kolejka szybciej rosła niż malała. Czekanie niektórych usypiało, innych irytowało, zaś jeszcze innych doprowadzało do nerwicy, kiedy po raz kolejny się zastanawiali, czy na wszystko starczy im pieniędzy. Alice też bardzo nie lubiła tego etapu zakupów, ale dzisiaj na wszystko patrzyła z uśmiechem. Miała swoje powody, jak na przykład piękną pogodę, udane zakupy, ciało bez gorączki i kataru i oczywiście czyściutkie mieszkanie, którego nie będzie musiała tykać przynajmniej przez tydzień.

Aby umilić sobie czas, wyciągnęła komórkę z torebki. 

               – Może Tony mi coś napisał – pomyślała.

Niestety, na telefonie nie było żadnych nowych wiadomości.

               – Nie szkodzi. Ja napiszę pierwsza.

Hej. Co słychać? – wyszło spod jej palców.

Z początku wydało jej się to trochę zbyt koleżeńskie, ale potem uznała, że jak na pierwszą zaczepkę, może być. 

Gdy otworzyła torebkę, aby schować telefon, dobiegło ją gniewne sapnięcie kogoś z przodu. Uniosła wzrok i nagle zarejestrowała szybki ruch przy kasie. Ktoś miał pecha i kasjerka musiała zabrać jego przedmiot, by zrobić z nim coś, czego nie mogła przy kasie. Tak na dobrą sprawę, to wszyscy mieli pecha, łącznie z Alice, bo ich czas oczekiwania również wzrósł – I to nie byle jak.

Nim Alice dotarła do początku kolejki, była świadkiem próby kradzieży torebki, usłyszała o zaginionym dziecku, a potem usłyszała to dziecko, jak śmiało się w objęciach rodziców, aż w końcu nastał ten moment, gdzie skaner zaczął pikać tylko i wyłącznie dla niej. 

Przy tym, pozwoliła sobie szybciutko wyciągnąć telefon, by sprawdzić wiadomości, a także czas. Ze zdumieniem odkryła, że minęła już godzina, a Tony jak nie odpisał, tak nie odpisywał nadal. Zamyślona nad tym, wysłała kolejnego smsa:

Nudno tu. Napisz mi coś :)

Za chwilę – przyszła odpowiedź.

               – „Za chwilę”??? – pomyślała zdziwiona i aż potrząsnęła głową.

Nie miała pojęcia, jak podejść do tych dwóch króciutkich słów, bo jeśli nie były one w jej mniemaniu chłodne, to na pewno dziwne.

Ok – odpisała ostrożnie.

Zaraz jej uwaga została odwrócona przez kasjerkę, która podsumowała zakupy, mówiąc głośno trójcyfrową kwotę. Była bardzo zbliżona do tego, co Alice sama policzyła w głowie, więc bez mrugnięcia okiem zapłaciła należność.

Szła już do wyjścia, gdy poczuła zapach czegoś tak cudownego, że od razu zapragnęła to mieć. Kawa. Spowolniła kroku i wstąpiła do nowoczesnej kawiarenki, która znajdowała się naprzeciwko punktu obsługi klienta. Bardzo szybko odnalazła wolne miejsce i nawet jej zakupy znalazły tu bezpieczny kąt. Ustawione pod brązową ścianą, obok drewnianego krzesła i kremowego stolika, były dobrze strzeżone. Kelner tylko omiótł je wzrokiem, kiedy przyjmował zamówienie od Alice. Może się zastanawiał, czy ich tu niechcący nie zostawi. Alice zdecydowała się na czarną kawę, choć kusiło ją, aby wziąć caffe late. Uwielbiała smak mleka, ale czasami bolał ją po nim żołądek, więc nie zaryzykowała.

Zaryzykowała za to co innego – wyjęła komórkę, by sprawdzić, czy Tony coś do niej napisał. Nic. Nic a nic… Minęło już dziesięć minut od jej „ok”, więc wystukała nowego smsa:

Czy „za chwilę” już minęło? 

Chciała mu się przypomnieć, choć sam fakt tego, że musiała to zrobić, wprowadziło ją w podły nastrój. 

Zajęła się teraz swoją kawą, pijąc ją małymi łyczkami. Telefon zostawiła w pogotowiu przed sobą, licząc na to, że za chwilę będzie jej potrzebny. Jednak Tony nic jej nie odpisał przez następne dwa kwadranse, co ją zezłościło. Odstawiła głośno pustą szklankę i napisała: 

Ok, nie musisz mi nic odpisywać. Ani teraz ani wogóle – z nerwów, napisała z błędem.

Sięgnęła po swoje zakupy i rozeźlona, opuściła kawiarnię.

Szła szybkim krokiem, mijając auta i ludzi, na których zupełnie nie zwracała uwagi. W głowie kotłowało jej się wiele myśli, ale na pierwszy plan wysuwała się ta, która stwierdzała, że Tony to palant. Wtem usłyszała melodyjkę, wydobywającą się z jej torebki. Wyciągnęła komórkę.

               – Ach, teraz dzwonisz, tak? – gniewnie zwróciła się do Tony’ego w myślach – Więc dzwoń. I tak nie odbiorę.

Alice obraziła się nie na żarty. Chciała pokazać Tony’emu, że nie pozwoli się tak traktować, więc kiedy zadzwonił drugi i trzeci raz, również nie odebrała. Po chwili, przyszedł sms: 

Możesz odebrać?

Alice odpisała:

NIE, choćbyś dzwonił całą noc i cały dzień. 

Zrobiło jej się gorąco, kiedy ten sms wyszedł z telefonu. Szybko jednak zagubiło się to w innych falach gorąca, które czuła przez rozsadzający ją gniew. Schowała telefon do torebki i z zaciętym spojrzeniem ruszyła w stronę domu.

Tony więcej już nie zadzwonił.  Alice i tak to nie obeszło, bo teraz klęła w myślach na schody, które ubrudzone jakąś mazią, zmuszały ją do skakania i wyginania się z zakupami. Może gdyby miała sportowe buty, byłoby jej łatwiej, ale mając obcasy, ryzykowała upadkiem i to prosto w tłustą breję. Takie psikusy czasami się tu zdarzały, zwłaszcza w okresie wakacji i ferii.

Dotarłszy już do swoich drzwi, otworzyła je i wykończona, po prostu wpadła do mieszkania. Chciała postawić zakupy najszybciej, jak to było możliwe, więc pobiegła, po drodze gubiąc paczkę biszkoptów. Zignorowała to, podobnie jak otwarte drzwi i potrącone czasopisma, które rozsypały się po podłodze. Musiała dotrzeć do kuchni, by tam rzucić na blat reklamówki, póki jeszcze miała na to siłę. Pech chciał, że w trakcie tego przewróciła karton z sokiem, a ten w ułamku chwili zalał wiśniową czerwienią i blat, i reklamówki i podłogę. Opadły jej ręce. Postawiła karton, lecz zamiast wytrzeć sok, usiadła apatycznie na krześle. Miała już dość tego dnia, choć rano wydawało jej się, że będzie jednym z bardziej udanych.

Siedząc tak, powróciła myślami do Tony’ego i do milczenia, którym się obdarzyli. Źle to wyglądało. Tony mógł być na nią na prawdę zły i gdyby teraz przebywał w mieście, pewnie miałaby kłopoty. Na szczęście go nie było – jeszcze… Kiedyś jednak wróci, a wtedy byłoby lepiej, gdyby ta scysja była już za nimi. Może, gdyby się postarała, to udałoby się jej z nim jeszcze dzisiaj porozmawiać i naprawić całą sytuację? Pewnie tak, ale ona… jeszcze nie chciała wywieszać białej flagi.

Potężna sylwetka Tony’ego, nagle przysłoniła Alice swoim cieniem. Z oszołomienia, straciła dech. Zgubione biszkopty trafiły na stół, a gdy Tony nimi lekceważąco okręcił, musnął Alice po policzku i usiadł naprzeciw niej.

               – Boisz się? – zapytał, ale jej przerażona mina mówiła sama za siebie.

Czuła się, jak dzieciak, który nagle znalazł się naprzeciw tego, do którego krzyczał z okna myśląc, że jest bezpieczny. Tak. Bała się.

               – A teraz? – Tony zadał następne pytanie i wsadził rękę do kieszeni.

Nagle, na jej nadgarstku, pojawiła się piękna złota bransoletka, która wyglądała jak sznurek upleciony z setek połyskujących włókien. Była subtelna, elegancka i pewnie horrendalnie droga, gdyż staranność z jaką ją wykonano, nie pochodziła od pierwszego lepszego rzemieślnika.

Alice potrzebowała chwili, by doszło to niej to, co się właśnie wydarzyło.

               – Mniej – powiedziała na wydechu.

Tony zaśmiał się.

               – To dobrze. A teraz mi wyjaśnij… – powiedział, nagle przybliżając swój telefon do niej – …co miał znaczyć ten sms?

Na wyświetlaczu, jak byk stały złośliwości, które napisała. Zakłopotana, spojrzała na Tony’ego, który z lekkim uśmiechem i naganą przypatrywał się jej. 

               – Jak dla mnie… – zawiesił głos, by odłożyć telefon – …możesz się już przełożyć przez moje kolano.

               – Nie… Poczekaj… – powiedziała Alice, zaraz czując że oblewa się strasznym rumieńcem – Byłam zdenerwowana. Nie odpisywałeś mi i przez to poczułam się strasznie zlekceważona. Dlatego nie odebrałam telefonu… Nie chciałam się czuć jak kretynka, którą się ignoruje, a ona i tak będzie czekać z uśmiechem… 

Tony wysłuchał jej ze spokojem, a kiedy Alice nabrała już pewności, że wszystko mu wytłumaczyła, on odchylił się na krześle i… zdjął pas, składając go na cztery. 

               – Chciałem dać ci klapsa ręką, ale po tym co usłyszałem, chyba jednak spuszczę ci porządniejsze lanie. Chodź tutaj.

               – Ale dlaczego…? – próbowała wciągnąć go w rozmowę, by w ten sposób wydać mu się biedną i pokrzywdzoną. 

Tony westchnął:

               – Dlaczego jeszcze nie straciłem cierpliwości, czy dlaczego sam cię nie przełożyłem przez kolano?

Tą wymowną odpowiedzią, dał jej jasno do zrozumienia, że tego typu zagrywki nie przejdą u niego. Alice zagryzła wargę, a Tony uśmiechnął się, jakby darował jej tą próbę zagadania go. Ostatecznie, przystał na jej chęć poznania wyjaśnień:

               – Więc wystarczy ci pozwolić czekać mniej niż godzinę, byś z osoby mądrej i miłej zamieniła się w złośnicę, która przy okazji czuje się jak kretynka, tak?

Alice, w zdziwieniu, pomrugała oczami. W zasadzie to zgadzała się z jego słowami, ale i tak wzruszyła ramionami, nieco zagubiona we własnych odczuciach. 

               – Tak… – powiedziała cicho.

               – Chodź tutaj – rozkazał Tony, jakby rozczarowany jej odpowiedzią.

Alice wstała i z mocno przyspieszonym oddechem, przystanęła obok niego. Spojrzała na czarny, gruby pas, jaki tkwił złożony w ręce Tony’ego i nagle… zamarła. Nie mogła tego zrobić. Nie mogła się przełożyć przez jego kolana; nie mogła już nawet na niego spojrzeć, tak bardzo się bała, że dostanie równie mocno, jak poprzednio. 

Tony wziął ją za rękę, a Alice cofnęła się.

               – Nie, proszę… 

               – Co? – zapytał spokojnie.

               – Nie za mocno… – poprosiła cicho.

Przez twarz Tony’ego przemknęło zaskoczenie i coś na kształt niedowierzania. 

               – Prosisz mnie o łagodne traktowanie, jednocześnie okazując takie nieposłuszeństwo? – zapytał i pociągnął ją lekko za rękę, by zademonstrować, jak mu się opiera. 

Alice skamieniała już na całego. Zrozumiała, że właśnie pogorszyła swoją sytuację, choć jedyne czego chciała to usłyszeć obietnicę, że nie będzie dla niej zbyt surowy. Źle to rozegrała.

               – Nie – zaprzeczyła w pośpiechu – Ja jestem posłuszna, będę posłuszna, tylko…

Tony schylił głowę, słuchając Alice, a kiedy dalej się tłumaczyła, bezdyskusyjnie pociągnął ją na swoje kolana. Upadła z krzykiem i zaraz wzniosła się, wzięta na ręce przez Tony’ego, który trzymając ją w poziomym ułożeniu ciała, przeszedł do sypialni. Tam, ku własnemu przerażeniu, wylądowała na łóżku, nie wiedząc dlaczego tak się stało, ani co dalej zamierzał zrobić z nią Tony.  Usłyszała, że przeszedł obok niej, a jego cień mignął po poduszce, na którą patrzyła. 

               – Chcesz mnie przekonać, że umiesz być posłuszna? – zadał pytanie gdzieś w przestrzeń i po chwili stanął nad Alice – Więc proszę – rzucił jej przed twarz pasek – Rozbieraj się…

...

*Szóstka – amerykańska rozmiarówka odzieży; odpowiednik europejskiego rozmiaru 38.