CR III - opowiadanie o laniu

 

 Casino Royal

Rozdział III

Kiedy wreszcie wybiła godzina 20.00, Alice udała się do szatni. Było to niewielkie pomieszczenie, gdzie na samym środku stała drewniana ławka bez oparcia, a wokół rozciągały się popielate, pomalowane grubą warstwą farby szafki. Były wysokie i wydawały się pojemne, lecz po włożeniu swetra i butów, nagle upodabniały się do przeładowanej puszki sardynek. 

Podeszła do swojej szafki, otworzyła ją i po kolei, zdjęła zieloną kamizelkę z trzema guzikami, białą koszulę z kołnierzykiem i krótkim rękawem i na ich miejsce założyła obcisłą bluzkę z czarnej bawełny, która miała na plecach wstawkę z ażurowych kwiatów. Spódnicy nie chciało jej się zmieniać, więc pozostała w niej, przez co można było pomyśleć, że wybiera się na pogrzeb i to tylko po to, by drażnić skromniej ubrane kobiety. 

Niespodzianie drzwi otworzyły się i u progu stanęła Nicole.

               –  Już idziesz do domu? A co ze śmieciami? – zapytała z pretensją w głosie.

               –  Szlag, zapomniałam… – jęknęła w myślach Alice –  Nicole, słuchaj… – zaczęła proszącym tonem i nawet złożyła w tym geście dłonie – Już się przebrałam i zaraz mam autobus. Czy mogłabyś wyrzucić śmieci za mnie? Obiecuję, że jutro ja opróżnię wszystkie kubły, nawet te z korytarza.

Słysząc tą propozycję, głowa Nicole powędrowała do góry, jakby nagle wyrosła na niej wielka, złota korona.

               –  Nie – padła lodowata odpowiedź z jej ust.

Alice uśmiechnęła się do siebie cierpko. 

               –  Oczywiście, pomocna na każdym kroku… – pomyślała.

Przygryzła w złości wargi i zamknęła szafkę.

               –  Ok. Zaraz je wyrzucę – zapewniła, siląc się na spokojny ton głosu.

Nicole więcej nie zaszczyciła jej swoim spojrzeniem. Odwróciła się na pięcie i już prawie wyszła z szatni, gdy o mało co nie zderzyła się z Dorothy. Z gniewnym sapnięciem wyminęła ją, choć gdyby szła wolniejszym krokiem, to usłyszałaby, jak Dorothy mówi do Alice:

               –  Weź się nie przejmuj tą kretynką. Lata za tym Costello od miesięcy i nie może przeżyć, że to ty go dzisiaj obsługiwałaś.

Alice spojrzała na nią zaskoczona. Tylko tego jej jeszcze brakowało, by pracować na jednej zmianie z kimś, kto będzie jej podkładać kłody pod nogi, ilekroć poczuje się chorobliwie zazdrosny.

               – Wiesz, za dużego wyboru to ja nie miałam – odparła z irytacją. 

               – Ty też miałaś z nim jakieś spięcie, nie…? – zapytała nieoczekiwanie, a jej wzrok zdradził duże zainteresowanie tą sprawą. 

Alice odchrząknęła z zakłopotaniem. Zaczęła poprawiać spódnicę, by w ten sposób zyskać trochę na czasie i wymyślić odpowiedź, która ucięłaby temat. 

Wcześniej nie miały okazji porozmawiać, więc Dorothy wiedziała tylko tyle, ile wygadała jej Nicole, a że Nicole sama nie znała całej sytuacji, to Dorothy nie miała pojęcia, jaki był powód tego spięcia.

               –  I niech tak zostanie – pomyślała Alice – Po co mam jej mówić, że naskoczyłam na niego, bo nazwał ją „grubą”? Nikomu to nie polepszy nastroju.

Uśmiechnęła się do Dorothy.

               –  Tak, czepiał się mnie tak samo, jak ciebie  –  machnęła obojętnie ręką  – Wybacz, ale muszę już iść  –  powiedziała przepraszająco i szybko opuściła szatnię.

W pospiechu skierowała się do baru, gdzie pod ladą już czekały na nią dwa czarne kubły na śmieci. Wyciągnęła z nich worki, zawiązała je i skierowała się do tylnych drzwi, na zaplecze, gdzie po przejściu kilku kroków znajdowały się kolejne drzwi, prowadzące prosto na dwór. Otworzyła je.

Drogę oświetlała jej tylko żółtawa poświata, padająca z okiem pobliskiego budynku, zbudowanego  ze starych, czerwonych cegieł. Alice nigdy w nim nie była, gdyż niemal nikt nie miał tam prawa wstępu, ale wiedziała, że w środku znajdował się magazyn należący do kasyna, a przynajmniej taka była oficjalna wersja, bo już pierwszego dnia Dorothy jej zdradziła, że w tym miejscu, tak naprawdę odbywało się liczenie pieniędzy i to tych, które później trafiały do kieszeni mafii. 

Prawdopodobnie, ktoś tam właśnie urzędował, bo poza światłem, które widziała Alice, dało się też usłyszeć jakieś szumy.

               – Ciekawe, co tam tak hałasuje? – zastanowiła się przelotnie.

Podeszła do wielkiego, odrapanego kontenera na śmieci i gdy już miała wrzucić pierwszy worek, kątem oka dojrzała ruch w ciemnościach. Odwróciła głowę. Trzy metry od niej, na jakiś skrzynkach, stała mocno przygarbiona postać, która z wielkim zaangażowaniem zaglądała do okien. Alice od razu rozpoznała tą chudą posturę i czuprynę niesfornych loków na głowie. To był Adam, pomocnik kucharza, który potrafił rozśmieszyć każdego i może dlatego tak długo tu pracował, bo zacięcia do gotowania, nie miał za grosz.

               – Uważaj, bo cię nakryją – zażartowała Alice wrzucając do kontenera pierwszy worek ze śmieciami.

               – Nie nakryją, nie nakryją… – odparł lekceważąco, w ogóle nie przejmując się, że przecież już dał się nakryć – Ty wiesz, ile oni tam mają pieniędzy? – zapytał podekscytowany.

               – Pewnie sporo – mruknęła, wyrzucając teraz drugi worek.

               – Sporo? Mogliby je liczyć w kilogramach!

               – W kilogramach? Nie, nie uwierzę – zaśmiała się.

               – Nie? No to sama zobacz.

Podkuszona, rozejrzała się, czy nikt ich nie widzi i gdy upewniła się, że są tu sami, weszła na skrzynki. Adam odsunął się, a Alice ostrożnie zajrzała przez okno. W środku dostrzegła kilkunastu mężczyzn, ubranych w ciemne garnitury. Część z nich tylko siedziała i paliła papierosy, ale inni uwijali się jak w ukropie przy stołach, gdzie były ustawione niewielkie, szare maszyny.

               – Ach, to one tak hałasują. Przeliczają pieniądze – uświadomiła sobie, z uwagą przyglądając się przerzucanym banknotom.

Gdy któraś z maszyn kończyła liczyć, pieniądze spisywano, spinano i wrzucano do dużych pudeł, gdzie pełno już było podobnych plików. 

Jednak do jednego z kartonów zaczęły trafiać wyłącznie duże, czarne kostki i gdy Alice się przyjrzała, to dostrzegła, że to też były pieniądze, tylko że zawinięte w grubą, czarną folię.

               – Po co foliują pieniądze? – zapytała szeptem Adama.

               – Foliują? – zdziwił się i bez pardonu przepchnął się przed Alice. 

To wystarczyło, by jedna ze skrzyń na których stali, załamała się z trzaskiem. Adam spadł od razu, zaś Alice poleciała wprost na szybę, z hukiem się z nią zderzając. 

Nagle wszyscy ludzie z budynku odwrócili się i spojrzeli wprost na nią. 

               –  Nie… – szepnęła do siebie przerażona.

Nim zdołała się jakoś pozbierać, drzwi od magazynu otworzyły się na oścież. Pojawiło się dwóch mężczyzn, którzy w ułamku chwili pochwycili Adama, a gdy go już unieruchomili, ich uwaga padła na Alice. 

               –  No dalej mała! Złaź! No złaź! – krzyknął do niej jeden z mężczyzn.

Lęk sparaliżował ją całą. Bała się do nich zejść, a na dodatek skrzynia, na której stała była przechylona i miała wrażenie, że zaraz się rozleci, a ona spadnie i to z wysokości, która dorównywała jej wzrostem.

Nie ruszyła się, nie mogła i nie chciała.

Wtedy drugi z mężczyzn, zamiast do niej krzyczeć, po prostu walnął w skrzynię i zrzucił Alice sobie wprost do rąk. Natychmiast zabrał ją do środka, gdzie chwilę wcześniej został wepchnięty Adam i teraz oboje byli prowadzeni w głąb magazynu. 

Przeszli może z dziesięć metrów, lub piętnaście, słuchając po drodze złowrogich szeptów mijanych ludzi. Znaleźli się w osobnym pomieszczeniu, które było niemal całkiem puste i dużo słabiej oświetlone. Tam pchnięto ich i upadli na podłogę, jak bezwładne marionetki, które z przekleństwem rzucono na pastwę losu. Tylko, że ten los miał imię. Anthony Costello.

Zbliżył się do nich. Alice, widząc go, gwałtownie pobladła. Bała się i to nawet bardzo, ale gdy Adam zobaczył Anthony’ego Costello… Łamiącym się głosem zaczął go błagać o litość i dopiero to spowodowało, że Alice poczuła w żołądku ukłucie strachu tak silne, że było wręcz bolesne.

Zrozumiała, że Adam naprawdę się bał. Nie o pracę, ani nie o zdrowie, tylko o życie. 

Costello przystanął nad nimi.

               –  Z tobą wiem, co zrobię – stwierdził, groźnie patrząc na Adama  –  A z tobą?  –  nagle przeniósł wzrok na Alice.

Już otworzyła usta, by poprosić go o szansę na wyjaśnienia, gdy usłyszała:

               –  Zabierzcie ją na górę.

Po jej bokach pojawili się ludzie, ci sami, którzy pojmali ją przed magazynem i bez żadnego słowa wykonali rozkaz. Gdy ją prowadzono, odwróciła się jeszcze, by zobaczyć, co działo się z Adamem. Płakał. To wszystko, co zobaczyła.

...